تمرین مهربانی از این زاویه
اتومبیل جلویی خیلی آهسته پیش می‌رفت و با اینکه مدام بوق می‌زدم، به من راه نمی‌داد. داشتم خونسردی‌ام را از دست می‌دادم که ناگهان چشمم به نوشته کوچکی روی شیشه عقبش افتاد:
“راننده ناشنواست، لطفا صبور باشید!”
مشاهده‌ی این نوشته همه چیز را تغییر داد! بلافاصله آرام گرفتم، سرعتم را کم کرده و چند دقیقه با تأخیر به خانه رسیدم.
ناگهان با خودم زمزمه کردم: آیا اگر آن نوشته پشت شیشه نبود، من صبوری به خرج می‌دادم؟
راستی چرا برای بردباری در برابر مردم به یک نوشته نیاز داریم!؟ اگر مردم، نوشته‌هایی به پیشانی خود بچسبانند، با آنها صبورتر و مهربان خواهیم بود؟ نوشته‌هایی همچون:
“کارم را از دست داده‌ام”
“در حال مبارزه با سرطان هستم”
“در مراحل طلاق، گیر افتاده‌ام”
“عزیزی را از دست داده‌ام”
“احساس بی ارزشی و حقارت می‌کنم”
“در شرایط بد مالی و ورشکستگی قرار دارم”
“بعد از سال‌ها درس خواندن، هنوز بیکارم”
“در خانه مریض دارم”
و صدها نوشته‌ی دیگر شبیه اینها.
همه درگیر مشکلاتی هستند که ما از آنها بی‌خبریم.
با مهربانی به یکدیگر احترام بگذاریم چون همه چیز را نمی‌شود فریاد زد!
